Waarom niet beginnen met Kerst.......Hoewel 95% van de Thai boeddhistisch is en Boeddhaveel relatie heeftmet versiering en kitsch, althans aan de buitenkant, heeft hij bij mijn weten weinig relatie met Kerstmannen en kerstversiering, al was hetalleen maar omdat het kindje Jezus nog gemaakt moest worden toen Boeddha al lang kastje wijlen was. Toch is Kerst hier opvallend aanwezig, b.v in de vorm van heen en weer wiebelende kerstmannen-die-geluid-produceren, in groene kersttakken met rode ballen in vliegtuigen en op luchthavens, ledverlichting in allerlei kleur in exotische bomen en struiken op straat en in de horeca, enz. Je zou je bijna thuis voelen, watnatuurlijk niet onze bedoeling is. Gelukkig is het hier op de Kreeftskeerkring lekker warm, zelfs hier in het noorden in de bergen, zo zacht zal de Hollandse winter hopelijk nog niet zijn.

Aan stalletjes voor een veilige landing van het kindje Jezus zou het in Thailand overigensniet ontbreken. Onvoorstelbaar hoeveel mensende kost verdienen met het bereiden van eten en het verkopen van andere zaken in ontelbare stalletjes langs de weg. Alles bij elkaar liggen er geweldige hoeveelheden groente en fruit (en vlees en vis) uitgestald, dagelijks natuurlijk, wat produceert die aarde / wij toch een hoop. En het smaakt ook nog eens uitstekend wat er uit de pruttelende ketels komt (met rijst of noedels erbij natuurlijk) en kosten doet het geen fluit. De fluitjes, kleurpotloden stuiterballen en autootjes die ik uit Annie's Speelgoedpaleismeenam voor de kindjes in Laos zijn bijna allemaal duurder dan die ene euro (40 bath) waarvoor je hier kunt eten.....

Wat ook opvalt is de vriendelijkheid, de dienstbaarheid, de hoffelijlkheid, de gulle lach en de afwezigheid van haast die iedereen ten toon spreidt. Ook in het verkeer plukken we daar de vruchten van want auto's blijven liever even achter diemaffe fietsers dan dat ze dichterlangs dan zeg anderhalve meter passeren. Eindelijk het respect dat mij zo toekomt dus.
Overigens rijden we hier maar links, want dat doet iedereen. Gefietst wordt er eigenlijk niet.

Gisteravond op het platteland in een etablissement gegeten dat in meerdere opzichten aan mijn jonge jaren deed denken. Beetje flowerpower, Summer of love, kleurige kussens en lotushoudingen, jongeren, veel prullen en new age spul, muziek, maffe kleding soms. Releks men, releks, weet je wel. Eten liet lang op zich wachten maar dat hoorde bij de ambiance en kostte niks extra. Overigens struinen er hier sowieso opvallend veel jongeren rond, moet ik Meike en Hannah die er ook waren eens naar vragen, Changmai leek wel het backpacking in Amsterdam van de jaren '60, weet je wel, van het langharig werkschuw tuig.
Onderweg voortdurend foto's van bhumipol en sirikit. Minder van maya en mij, maar op mijn fototoestel hebben wij de overhand.

Het bevalt ons heel prima hier, geweldig landschap, goed eten en bier, heel veel te zien, aangename temperatuur en de fietsen lopen perfect. We zitten aan de grens met Birma, in de Gouden driehoek. China is ook niet ver. Veel gezichten hier ogen wat ik maar even mixed thai/chinees/tibetaans noem. De (gediscrimineerde), erg interessante bergvolkeren, 1% van de bevolking van Thailand, is een verhaal apart. Ons hotel gisteren in Fang dreef op de cultuur van de Lahu.

Okido. Dat was het verhaal voor nu. De foto's erbij komen overwegend van Maya, we hebben er heel veel, je blijft hier schieten en wissen.
Last but not least: trots op mijn kleinzoon Ferre Remmers, stamhouder, die inmiddels de respectabele leeftijd van drie dagen heeft bereikt. En ook trots op zijn ouders natuurlijk!

Harrymaya