Opnieuw ben ik de helft van een verhaal kwijt. Je zou denken: wat een digibeet....Ik weet niet of het daaraan ligt, soms gebeuren er merkwaardige dingen in digi-land, Ik wind me niet op, wat jullie niet kunnen lezen mis je ook niet.

De tweede helft van mijn verhaal heb ik nog, zie hieronder.

Wat ik in het eerste vooral beschreef: naar Vientiane, hoofdstad van Laos, 40.000 inwoners, moet je vooral niet naar toe gaan. Eerste en tot nu toe enige dieptepunt. Megalomane gebouwen, stank van veel te veel uitlaatgassen, corruptie, politieagentjes, stedebouwkundig nul komma nul, de fraaie Mekong doet niet mee in het beeld, de eenpartijstaat zonder oppositie aan het roer. Triest voor wie er woont en vertrouwen stelt in limousinerijdende bestuurders waarvoor de wegen worden afgezet. Wat hebben we het toch goed in Nederland.

Vandaag, de 22e geloof ik, naar Nong Khai, grensplaats in Thailand. Verademing. Leuke provinciestad die wel wat met de Mekong doet.7

De dagen vooooor Vientiane en Nong Khai lekker gefietst, de teller staat op 900 fietskilometers. Wel knap warm soms, en regelmatig heel stoffig.Verblijf in Vang Vieng, eeen nacht, veel backpackers, nogal oninteressante stad, wel goed gegeten en weer eens aan de wijn die niet altijd goed te krijgen is in Laos.

Na het jongeren-Vieng Vang en een aanvankelijk stoffige A2, die hier nog dwars door de stadjes en de gehuchtjes gaat, vervolgens een fraai resort in landelijk gebied aan een fraaie, brede rivier, zie foto's. Rust. Rust. Stilte en schoonheid. Een zwembadje voor ons alleen, veel groen en bloemen.
En nog gratis een les geleerd: geen wokkels op de grond laten staan in het donker, mieren vinden wokkels heel lekker, nadat ik een handje van drie wokkels uit de zak had genomen en oraal had ingebracht, kriebelde het op de hand en bleken er zeker wel 1000 kleine mieren op te krioelen. Die op de drie wokkels waren al op weg naar mijn maagsappen, dus die had ik mooi tuk.

Via onze tablets - o.a met de digitale Volkskrant en met de mailmogelijkheden naar familie en vrienden - blijven we goed op de hoogte van alles. David Bowie bijvoorbeeld. En het in veel west-europese landen veranderend vluchtelingenopvangklimaat. En het overlijden van Ettore Scola. De beschrijving van zijn bijzondere film Una giornata particolare uit 1977 maakt herinneringen los, namelijk dat de toevallige ontmoeting en het leven van alledag soms of vaker belangrijker zijn dan het bedenkelijke gefrobel van een Mussolini of van andere megalomane bestuurders, zie boven, die geen oppositie kennen.
Met onze kids en kleinkids gaat het goed, hoewel er wel eens een kleinkid op zijn/haar kin valt, met alle bijzondere ervaringen van dien.

Groetjes, harrymaya