Zoals toegezegd: vandaag de laatste foto's, zie foto's

Zie allerlaatste foto's

Laatste blog

De dagen regen zich de afgelopen maanden aaneen: meestal zo'n 60 km fietsen bij veelal 35 graden, ons weer installeren op een doorgaans fraaie overnachtingsplek, douchen, bier (of andersom), even rondkijken in dorp of stadje,ergens eten, spelenmet de tablet (mails, blog, boeken, internetten, Volkskrant, e.d.) en met de gemaakte foto's en dan is het weer slaaptijd. De volgende dag weer ontbijten en inpakken. Zo gebeurd. Onderweg heel veel te zien en de Koga's rollen lekker.
Soms rustdagen. Want ook dat was het voornemen, Under de Volcano en The quiet American enzo. Natuurlijk op goede plekken. We hadden er een stuk of 15. Ook die vlogen om.
En zo kom je dus nauwelijks toe aan terugkijken. En ineens staat daar dan, nog voor de bergen met Cambodja, het bord "Angkor Wat / Siem Reap, 166 km". We zijn na een kleine twee maanden op 2 fietsdagen na ineens rond.....(maar ook nog 5 luxe dagen Siem Reap en Angkor-by-bike tegoed).

Wat is er nog te vertellen? Iets over Thais/Laotiaanse massages? De pad, kakkerlak en zwarte kever die zich bij slapengaan niet meer lieten vangen in ons (enige) resorthuis-zonder-douche? Bakken met gefrituurde meelworm, zwarte kevers en sprinkhanen waar AH en de Jumbo een puntje aan kunnen zuigen?
Onderweg in het grensgebied van Thailand veel militairen, bunkerachtige wegcontrolepunten en schuilplekken van betonnen rioolpijp, afgedekt met veel aarde, gezien. Cambodja en Thailand hebben ruzie over de begrenzing en toegang van Preah Vihaer, een Angkor Wat-gebied-in-het-klein-maar-toch-tamelijk-groot, dat welbeschouwd gewoon in Cambodja ligt. In de schermutselingen vorig jaar zijn aan beide kanten doden gevallen en zijn in de tempelruines moderne 20e eeuwse kogels geschoten.
Tweede lekke band gehad een week geleden, opnieuw bij mij achter, ook nu door omstandigheden weg kunnen gooien. En toen hadden we er nog maar eeeentje..... Dat vonden we niet veel. Maatje 28 is echter, zoals we al wel wisten, buiten de hoofdsteden van Laos en Thailand niet te krijgen. Gelukkig geen verdere lekkages. Twee was eigenlijk al bovengemiddeld.
En verder? Het eten in Indo-China is geweldig en kost geen drol. Iedereen is zo vriendelijk en belangstellend als wat. De zon schijnt de hele dag. Het is dunbevolkt. Er is weinig verkeer. Het asfalt is doorgaans goed. Men houdt van harde muziek en van kitsch, kleur, lampjes, zilver en goud. Een aantal dagen geleden op uitnodiging een Thaise overlijdenswake en ritueel afscheid meegemaakt, was bijzonder. De km-teller gaat uitkomen tegen de 2.800. Da hedde gij goed gedaon, munne jongen.

De laatste tocht ging met een omweggetje van Anlong Veng in het Noorden - tot in 1998 was de regio en het stadje laatste bolwerk van de niet uitgeroeid te krijgen Khmer Rouge, in de loop van de jaren '90 zijn er in de regio volgens Wiki nog 3.000 andersdenkenden geexecuteerd door de Killing Field boys - in een keer 130 km naar Siem Reap. Het was een van de mooiste etappes van onze reis. Vooral in Noord-Cambodja tussen 06.00 uur en 10.00 uur in de ochtend, voor een stukje door echte jungle (wat een geuren, geluiden en groen, Intratuin is er niks bij) en door geblakerd zwart/groen gebied, desolaat en primitiever nog dan in Laos, en met heel veeeel armoe. Afbranden na gebruik van het land is in het noorden de landbouwmethode? Bij de primitieve begraafplek van Brother Number One, Pol Pot, niet gestopt, weerzin en geen tijd. Ook niet veel foto's onderweg kunnen maken, je kunt niet steeds stoppen en je pakt het beeld toch niet.
Maya schonk het ziekenhuisje in Anlong Veng de medische spullen die we van Karin hadden meegekregen en gelukkig niet nodig hadden. Steriel gaas, infuusslangetjes, injectienaalden, e.d. Ze waren er blij mee.

Bij ons hotel in Seam Reap waar we ter afsluiting zitten krijgen we bij terugkomst aan het eind van de dag van die natte witte doekjes die je ook op lange vliegreizen krijgt. Met eucalyptusgeur enzo. Heel lekker. Als je voorhoofd en handen hebt afgewreven, is het doekje rood van het zandstof......

Vandaag Angkorgebied voor een deel gedaan. 45 km rondgefietst. Je kijkt je ogen uit. Iets van 10 bij 15 vierkante kilometer groot. Met overal Khmerbouwwerken en wat ervan over is van 1000 jaar of ouder. Niet toegekomen aan de beroemdste, Angkor Wat en de stad Angkor Thom. Morgen weer. We zullen een paar foto's bijvoegen, verder: zie internet.

Inmiddels ook 2 fietsdozen geregeld, het hotel had nog 2 Kogadozen staan van fietsende voorgangers. De fietsen kunnen dus weer bijna worden opgeborgen. Einde avonturen.

Nog een keer op deze manier? Dat zit er wel in bij leven en welzijn. Bangkok - Singapore, voor de helft door Thailand en voor de helft door Maleisie, ook zo'n 3.000 km en niet te bergachtig, lijkt niet verkeerd.....Toekomstmuziek.

Rest een bedankje aan de trouwe lezertjes. En de melding dat we morgen nog een fiks aantal foto's plaatsen.

Tot in Nederland,

Harrymaya

Een mooi moment

.......voor wat rustdagen. We zitten in Champassak, aan de Mekong, hoofdstad van het midden vorige eeuw door de Fransen opgeheven koninkrijk Champassak, ooit machtig getuige de restanten van het Khmercomplex van de Angkor bouwmeester. Tijd voor rust, we hebben dagen "over"in de planning en we hebben gisteren de teller op 2.000 fietskilometers gereden.
Vanavond in Champassak, een stadje tegenwoordig van 10.000 inwoners of zo, in een restaurantje met 8 gasten provinciaal oud-collega, kamergenoot zelfs in 2000/2001, Tim Zwanikken, tegen het lijf gelopen. Je houdt zo'n toeval toch niet voor mogelijk....Bijgekletst.

Na Pakse, waarvan bijgevoegd nog wat foto's, stonden de voorbije 4 dagen in het teken van het Bolavenplateau. Zo groot als Nederland denk ik. Genoemd naar het Lavenvolkje in de Efteling vermoedelijk. We maakten er een rondje van 200 km. Watervallen, door de fransen geintroduceerde koffieplantages (Laos maakt hele goeie koffie), teakplantages, heel veel cassave (manioc), heeeeel veel armoe op veel plaatsen (naast dikke auto's). Iedereen lijkt doende met koffiebonen en cassavesnippers, de bonen liggen op heel veel erven in lage vierkante bakken te drogen, de cassave ligt nog al eens op de randstroken van wegen, keurig achter de witte streep.
Opvallend veel peuters en kleuters in de dorpjes op het plateau, zwaar gebruind, vuilig soms, die in lompen gehuld met niks lopen te spelen. Hoge sterftecijfers in de jonge jaren. De kindjes begroeten ons voortdurend met hun "sawadee". Ook oudere kinderen, vaak inzwart met wit schooluniform - en dat ziet er dan weer heel netjes uit, je moet je toch profileren als Democratische Volksrepubliek Laos - groeten voortdurend, net als ouderen overigens, iedereen groet eigenlijk...
Geklommenvan nul naar bijna 1300 meter en dan ben je op het hoogste punt van een echt plateau, waar het behoorlijk wat kouder is dan beneden, in de avond veel te koud eigenlijk. Vroeg erin dan en vroeg, half 7 of zo, weer op. Twee dagen flink geklommen en veel wind tegen. Je stelt je op een gegeven moment in op 7 km per uur gedurende een paar uur. Het was het waard. Geweldige scenery. Veel watervallen. Een ontwikkelingsprojekt in een Nat Park met verdienmodel voor oorspronkelijke tribes, waar we in een oorspronkelijke hut overnachtten (met stroom en warm water). Veel handwerkers: textiele dingen, messensmeders, mandenvlechters, enz.

Om het Bolavenplateau is door Amerika en de Vietcong / Pathet Lao vanwege het strategisch belang zwaar gevochten. Resultaat is dat er hier nog meer niet-geexplodeerde mijnen en bommentapijten liggen dan elders in Laos. Het land is meer gebombardeerd dan de gehele wereld gedurende WO II. Ik zag wel eens een documentaire waarin Amerika aan het opruimen was, met vertegenwoordigers uit Laos die vonden dat Amerika te weinig deed.

Terwijl ik dit tik doe ik ook af en toe wat op internet. Dat lukt nu niet want de stroom blijkt te zijn uitgevallen. Dat gebeurt hier soms.
Af en toe hebben we een kort praatje met andere fietsers die we tegenkomen, we zien er sporadisch. Altijd aardig te horen wat iedereen doet, soms levert het nog goeie tips op.
Het klimaat is hier net als op andere plekken in de wereld aan het veranderen. Diverse mensen zeiden ons dat het nog nooit zo'n koude (nog dik meer dan 30 graden overigens als je niet hoog zit....) en wisselvallige winter is geweest. Ik begin dan altijd over Elfstedentochten die er weer niet komen omdat het klimaat ook in Nederland verandert en dan hebben we weer wat uit te wisselen.

Vandaag naar Wat Phou geweest bij Champassak, zie tekst hierboven over het Khmerrijk. En zie foto's hiernaast. Was heel impressing. Een onverklaarbare lekke band toen we terug wilden. Een tuktuk bracht voor 4 euro uitkomst. Morgen weer naar Pakse voor de reis overmorgen naar Thailand zuid-oost, de Smaragden Driehoek.

Tot onze grote spijt hebben we er al weer een week of 6 op zitten. Nog zwaarder gezegd, over twee en een halve week zijn we al weer thuis. Dat heeft zijn voors en tegens.

Zie ook nieuwe foto's.

Groetjes, harrymaya

Nog enige wetenswaardigheden

Het barst in alle thaise stadjes langs de Mekong van (oudere) mannelijke westerlingen van rond de pensioenjaren met een mooie jonge thaise. Vooral duitsers. Onze (jongere) antwerpse zegsman die hier al jaren woont, leeft en (wat) werkt vertelde dat oudere europese dames met jonge thaise knullen ook regelmatig voor komt. De bewijzen daarvoor heb ik nog niet kunnen vinden.

Ook nog niet verteld over de zandoventjes waarin men houtskool maakt. Gemaakt van klei geloof ik. Een vreemd gezicht op het platteland , zo'n zandheuvel waar rook uit komt door een gat bovenin de iglo dan wel uit een naar buiten stekend pijpje aan de zijkant.Houtskool is een veel betere brandstof dan hout. Je maakt het, naar ik begrijp, door hout goed afgedekt met planten en zand en afgesloten van lucht lekker een tijd te laten smeulen. Zie foto.

Wij zitten inmiddels, 2 feb, op een dagetappe, 75 km, van Pakse, stad met frans koloniaal verleden, 2e stad van Laos, met toch maar een beperkt aantal inwoners. Morgen dus weer de grens over. Leuk. We zullen er een paar dagen blijven, denk ik. De fietskilometers komen morgen op ruim 1700. Het wordt al wat met de km's en het blijft leuk. We zitten op schema. Vermoedelijk gaan er meer luierdagen komen.

Fietsen lopen uitstekend. Vanmiddag even met eeeen hand aan het stuur gemoeten bij 60 km naar beneden om dreigend petverlies te voorkomen. Kwaliteit van het asfalt en van de fiets lieten het toe.
Voor het eerst, sinds veel jaren, overigens weer eens een lekke (althans poreus?, ventiel?) band.We hebben er drie reserve bij ons, dus plakken oid kan thuis.

Het is hier inmiddels weer gewoon 35 graden. Na een paar regendagen een week geleden, noordelijker en na een paar dagen knap kou. Er zijn 20 doden gevallen tgv de kou, overvallen, niet op berekend. Zoals ik eerder aangaf: het was in het begin van de avond in het donker terugfietsend uit het dorp naar ons verblijf ook net echt winter.
Inmiddels dus insmeren. Volledig bedekken vanaf middaguur. Vroeg op de fiets om tussen 2 en 3 klaar te zijn met de volle zon. Gelukkig waait het regelmatig wat. Heuvels op in een bijna stilstaand tempo van 6 km per uur in de volle zon zonder wind, wat incidenteel gebeurt, geeft al gauw een brandend gevoel op de rug. Veel drinken ook, bronwater de hele dag, na aankomst behoorlijk aan de pils. Wijn, althans de onze, kennen ze niet. Alleen Jacob's Creek bij een supermarktketen, 600 bath, 15 euro. Uitstekend, bekend ook in Ned.
Onderweg op de fiets zien we vanalles. Vandaag door dun bevolkt gebied, verder weg vande Mekong, langs nationale parken die men ook hier dus kent, hele mooie natuur, desolaat vaak, zinderend in de hitte, op veel plekken ook kleine poelen. De Thai blijven (allemaal) nog steeds groeten, ik ben hier nog populairder dan thuis, maar het kan natuurlijk ook aan maya liggen.

De oplettende lezer zal het niet ontgaan zijn dat ik 2.2.16 jarig was. Vanochtend wakker geworden tussen de door maya in de nacht opgeblazen en aangebrachte ballonnen. Wil je dat ook, dan moet je net als ik goed slapen en een oordopgewoonte gaan aanleren.Voor mijn verjaardag frites met springrolls (en thaise groente met een grote Chang) genuttigd, eerste toevallig frietje sinds tijden.

Tot slot. Koning Bhumipol, zwaar vereerd, is ziek. De generaals, die in Thailand op dit moment de baas zijn, hebben in overleg met de premier nogmaals aangegeven dat er in 2017 weer verkiezingen zullen worden gehouden.
Het leven van de Thai gaat ondertussen gewoon door, zoals het hoort. Een uitermate positief, vriendelijk, goedlachs, heel beschaafd, gedienstig (in de goeie zin van het woord) volk. Die het niet in hun hoofd halen jou te benadelen. Zal ook met Boeddha te maken hebben. Afgezien van mijn goede vrienden, familie, kennissen, collega's, e.d. is het wat dit betreft in het lompe Nederland behelpen.

Zie ook weer enkele nieuwe foto's.
Groetjes, harrymaya, 3.2.16, inmiddels in Pakse, rustdag

Nogmaals: zie nieuwe foto's 30 jan

Groet uit (bijna) Pakse, Laos, nog net in thailand nu 2 feb

Groetjes, harry

Wat is reis.mee.nl een kutprogramma!

Dringend verzoek aan iedereen om dit programma te boycotten.

Hieronder de rest van met eerder verhaal meegezonden maar niet doorgekomen tekst. Zie ook foto's van heden:

De fietsen, Koga Travellers, de mijne uit 2001 en die van Maya uit 2014, lopen perfect. Wel een hoop rode rode mekongklei en eerder stoffig zand overal erop, dus vandaag weer eens goed schoon gespoten, vooral de aandrijfonderdelen, en lekker geolied. Sommigen smeer je met bier en wijn, anderen zoals fietsen hebben liever wat vet/olie.

Het eten: geen grotere stadjes of betere hotels de afgelopen dagen, dus vandaag al voor de derde keer noodle soup met chicken-onderdelen en groen langs de weg. Smaakt op zich niet verkeerd, maar moet wel worden aangevuld. Overdag met b.v cruesli-met-rozijn-en-nootjes en in de avond met wijn+chips. Zoals de spicy hot chili chips van Lay's, niet verkrijgbaar in de Lage Landen. Ook een snicker werkt positief.

Tot slot: dochter Hannah vindt dat kleinkids niks met fietsen in Indo China te maken hebben. Helemaal gelijk, Han. Nog eentje dus van alledrie, en dan hou ik daar (waarschijnlijk) mee op!
PS: niet al te veel verdere foto's bij dit verhaal, die volgen over een paar dagen weer.

Groetjes, harrymaya

Schaatsen in de tropen

Het klimaat verandert ook hier. Van meerdere zijden hoorden we dat het in 50 jaar niet zo koud is geweest in noord-thailand als de afgelopen 3 dagen.
Terwijl we vorige week in Vientianeniet wisten hoe we moesten gaan zitten van de hitte. Als het donker werd om 18.00 uur en de lucht van brandend hout en houtskool hing nog overal in de lucht (er wordt hier veel afgestookt voor warmte en nog meer om voor de behuizingen en kramen eten te bereiden) voelde en rook het als vroeger in nederland toen we in de koude winter nog op steenkool stookten.
Ook veel regen de afgelopen dagen. De eerste regendag dachten we vast te zitten op een plek waar helemaal niks te doen was en fietsen in de regen werkt niet. We kregen geen vervoer geregeld om ons de dagetappe, i.c. 90 km verder te laten brengen. Wat gelet op geldigheid visum nodig was.Geconcludeerd dat we een soort wegwerp lange regenjas moesten hebben zoals we kenden uit Vietnam + ordinaire vuilniszakken. Toen we die hadden waren we onkwetsbaar........korte broek en schoenen/sokken mogen zeiknat worden, beetje schuilen vervolgens bij zwaardere buien en het grootste deel van de dag lekker fietsen.
Inmiddels staat de fietsteller op 1300 km en is het weer droog en warmer aan het worden. We zitten nog steeds aan de Mekong met de geweldige bergen van Laos aan de overkant. Heel mooi, impressing eigenlijk, je zou er doorheen moeten kunnen gaan struinen.
De Mekong (een gigantische plas) trouwens heeft nog nooit zo laag gestaan als nu, vertelde onze homestay-eigenaar, oud-leraar social studies en history, een nog jonge al uitgetreden vent van 1952, zo oud ongeveer als wij dus. Geen klimaatkwestie zoals wij ook in nederland weten, maar Chinese vrienden die zonodig de aanvoer moeten afdammen voor stuwmeren en hydro-energie. Vooral in de Mekongdelta in Vietnam vinden ze dat allerminst leuk.

Drie keer niks en weer een verhaal kwijt

Opnieuw ben ik de helft van een verhaal kwijt. Je zou denken: wat een digibeet....Ik weet niet of het daaraan ligt, soms gebeuren er merkwaardige dingen in digi-land, Ik wind me niet op, wat jullie niet kunnen lezen mis je ook niet.

De tweede helft van mijn verhaal heb ik nog, zie hieronder.

Wat ik in het eerste vooral beschreef: naar Vientiane, hoofdstad van Laos, 40.000 inwoners, moet je vooral niet naar toe gaan. Eerste en tot nu toe enige dieptepunt. Megalomane gebouwen, stank van veel te veel uitlaatgassen, corruptie, politieagentjes, stedebouwkundig nul komma nul, de fraaie Mekong doet niet mee in het beeld, de eenpartijstaat zonder oppositie aan het roer. Triest voor wie er woont en vertrouwen stelt in limousinerijdende bestuurders waarvoor de wegen worden afgezet. Wat hebben we het toch goed in Nederland.

Vandaag, de 22e geloof ik, naar Nong Khai, grensplaats in Thailand. Verademing. Leuke provinciestad die wel wat met de Mekong doet.7

De dagen vooooor Vientiane en Nong Khai lekker gefietst, de teller staat op 900 fietskilometers. Wel knap warm soms, en regelmatig heel stoffig.Verblijf in Vang Vieng, eeen nacht, veel backpackers, nogal oninteressante stad, wel goed gegeten en weer eens aan de wijn die niet altijd goed te krijgen is in Laos.

Na het jongeren-Vieng Vang en een aanvankelijk stoffige A2, die hier nog dwars door de stadjes en de gehuchtjes gaat, vervolgens een fraai resort in landelijk gebied aan een fraaie, brede rivier, zie foto's. Rust. Rust. Stilte en schoonheid. Een zwembadje voor ons alleen, veel groen en bloemen.
En nog gratis een les geleerd: geen wokkels op de grond laten staan in het donker, mieren vinden wokkels heel lekker, nadat ik een handje van drie wokkels uit de zak had genomen en oraal had ingebracht, kriebelde het op de hand en bleken er zeker wel 1000 kleine mieren op te krioelen. Die op de drie wokkels waren al op weg naar mijn maagsappen, dus die had ik mooi tuk.

Via onze tablets - o.a met de digitale Volkskrant en met de mailmogelijkheden naar familie en vrienden - blijven we goed op de hoogte van alles. David Bowie bijvoorbeeld. En het in veel west-europese landen veranderend vluchtelingenopvangklimaat. En het overlijden van Ettore Scola. De beschrijving van zijn bijzondere film Una giornata particolare uit 1977 maakt herinneringen los, namelijk dat de toevallige ontmoeting en het leven van alledag soms of vaker belangrijker zijn dan het bedenkelijke gefrobel van een Mussolini of van andere megalomane bestuurders, zie boven, die geen oppositie kennen.
Met onze kids en kleinkids gaat het goed, hoewel er wel eens een kleinkid op zijn/haar kin valt, met alle bijzondere ervaringen van dien.

Groetjes, harrymaya